خاستگاه هرمنوتیکى دانش فقه و دیگر نظام‏هاى معرفتىِ مواجهه با نصوص

تبارشناسى معرفتى خاستگاه فقه، ما را به سمت بررسى جهان‏هاى مواجهه تفسیرى و هرمنوتیکى با نصوص سوق مى‏دهد. از منظر دانش هرمنوتیک، مى‏توان از چهار نحوه مواجهه تفسیرى با نص، سخن گفت. مواجهه نخست، مواجهه تفسیرى تاریخى - زبان‏شناختى با نص است; مواجهه‏اى که از یک سو به توانایى‏هاى تحلیل زبان‏شناسى قدیم و کلاسیک در پرده‏گشایى از مغلقات و مبهمات متن، متکى است; و از سوى دیگر، فهم متن را در گرو رجوع پیوسته به مفسران طراز نخست آن و مفسران مفسران طراز نخست آن، و تداوم این مسیر تا امروز مى‏داند. این مواجهه، خاستگاه دانش فقه است. مبناى معرفتى حاکم بر چنین درکى از فقه، آن است که از یک سو، نص در همه سطوح، شفاف نیست و در کنار محکماتش، متشابهات و همراه با مبیناتش، مجملاتى دارد; و از سوى دیگر، تنها با مراجعه به سلسله مراتب تفسیرى و سنت معتبر برآمده از آن ذیل اعمال مهارت‏هاى زبان‏شناسى کلاسیک مى‏توان به بازشناسى سره از ناسره در میان انبوه اطلاعاتى پرداخت که دست اندرکار عمل تفسیر متن هستند; و بدین ترتیب فهمى معتبر از متن به دست آورد.سه مواجهه دیگرِ تفسیرى با نص، متن - گواه، تاریخى - انتقادى و متن - واکنشى، هستند; که به ترتیب، خاستگاه نگاه‏هاى بنیاد گرایانه; فهم مدرن و علمى از متن; و در نهایت، درک پست‏مدرن و متکى بر عمل گفتارى مى‏باشند.نوشتار پیش رو به توضیح این چهار »عقلانیت« در مواجهه با نص و تقریر موضع فقه در قبال آن‏ها مى‏پردازد; که خود محصول مواجهه نخست است.